Herşeyibenbilirimizm

Ne yazsam, ne yazsam diye düşünürken, bunun düşünerek değil, bakınarak öğrenilebileceğini hatırladım. Sonra yazı konusu kapının önünde belirdi. Çağımızın en kafa tepici problemleri arasında zirveyi zorlayan “benbilirimizm.”

Elbette bunun post modern çağın mutasyonlarından nasibini alıp “herşeyibenbilirimizm” olduğunun da farkına çok geçmeden vardık. Bunun mektepliden mektepsize, varsıldan yoksula, çok çeşitli versiyonlarıyla aynı oksijeni, ayın pudra şekerini falan paylaşıyoruz.

Hiçbir şey hakkında tek kelime bilmeden sadece konu başlıklarını yorumlayarak, ‘uzman’ diye pompalananlara zamanında pek aldırmadık belki; ama o aslında ciddi bir pandeminin habercisiymiş. Sandık ki öyle kendi aralarında eğleniyorlar. Meğer toplum bu kolaycı ‘uzman’ kişilerden kapacağı kadar mikrop kapmış.

Bindiğin taksici gün boyu A hıbır dinleyip siyaset analisti çıkar mesela. İnsanların eğitim almadıkları alanda konuşmasına karşı değilim elbette. Ne insanlar gördüm kendini geliştirmiş, entelektüelin ulaşmak için kütüphaneler talan ettiği bilgiyi tek cümleyle özetleyebilmiş. O başka mesele. Benim bu yazıda bahsettiğim kişi, bir konuda hiçbir şey bilmediği halde, o konuda en çok konuşandır. Ve bizde de çok konuşanın çok bildiği varsayılır.

Eskiden de varlardı. Sesleri bu kadar gür değildi ama varlardı. Onlar palazlandı ve etraf hiçbir şeyden anlamayan ‘uzmanlarla’ doluverdi.

Bunun bir sonraki versiyonunu söyleyeyim. Küresel ısınmadan çok daha önce yok edici etkisini göreceğiz.

Bir gün fenalaşıp hastaneye gittiğimizde bize müdahale edenlerin kalbimize suni teneffüs, ağzımıza da kalp masajı yaptığını göreceğiz.

Yukarıdaki örnek çok abartı geldi, değil mi? Bu bir yok oluştur. Bu bilginin, bilimin, hakikatin yok sayılmasıdır. Toplumsal sonuçları, yukarıdaki örnektekinden çok farklı olmayacaktır.

Ayrıca böyle bir cehalet pandemisinin eğitim alanına nasıl hakim olduğunu görmedik mi? Sağlığa neden olmasın?