komalı tiyatro

prolog

elimdeki aynada seni izliyorum böylece ellerim kayıp

bir sırra tutunuyor dudaklarım kıvrılıyor, eğiliyor ve kırılıyor sonra

bitti anlatacaklarım, seni izliyorum

kasıklarında üzüm bahçeleri taşıyan kadınlar tanıyorum

hep göğsümdeki aynada, beyaz şaraplarla, taradılar saçlarını

kırmızı kavgaları ve siyah aşkları temize çekmek için

taş evlerin, onca kedilerin arasından dünyaya tırmanıyorum

önce aynayı sonra tanrıyı buldu insan, biliyorum.

galiba alkolü, onu, seni ve aynaları gürültüyle terk ediyorum.

( diyalog

- komik bir şey mi bütün gece yaptığımız, ne uçurum ama

- eğleniyoruz oysa, her uçurum kendine düşer nasılsa

- kendi kıyı deltasında yaşayan yorgun bir uçurum aslında. düşer!

- düşer geceden sonra, bol ışıklı bir soru işareti gibi kıvrılır sulara

- örneğin her kadın, her sevişmeden sonra...

- ellerimi yüzüme gömsem okyanus, sana uzatsam mecaz...

- kördüğüm atsam saçlarına, o adamların takılsa elleri

- sonra korkuyorum ölmekten, bu kadar çok sevme beni

- iç denizleri gecenin, ellerinden öpüyorum.

izmaritler, göğsümde ve sırtımda balık sürüleri

bu gel-git, bu hezeyan, bu mavi çarşaf

utangaç ağzımda taşıdığım denizci ıslığı

upuzun terk ediyorum şiiri

balıkçılar iyi niyetle asılıyor ağları

balıklar da iyi niyetli, bir ben...

- sonra ilk ışıkları sabahın, karaya vurmuş cesetler..

masmavi bir çarşaftan dökülen bu kırmızı dağınıklık neyin nesi?

nasıl ki bir şekil almayı reddeder kan, öyle karşılayalım sabahı

upuzun dinliyorum şiiri

aynı oltaya aşık iki balık

yataklarını terk eden iki nehir

hepsi kıyı deltasında günün, bir ben... )

monolog

bu evrende tek başıma çoğalacağım artık

herkes kendiyle evlensin

kimim ben ? yaşım kaç?

kaç altın zamanı dünyanın, geçip gitmiş

kendimi kaybedip, yeniden buldum

eski yaraların kabukları arasında boğuldu umut

sözcüklere tutunarak tırmandığım uçurumları terk etmeli !

saat kaç? kimim ben?

sular çekiliyor, içimden kuşlar çekiliyor

düşler ve tanrının son kurası...

sonsuzluğa da dahil olunur mu bir yerinden

göğsümdeki aynadan izliyorum seni

bu mavi korku, bu kırmızı takvim, bu siyah saatler kimin?

bir uçurumun kenarında tekrar ederken yiten bir düşü, yaklaşan öfkeyi bizim diye tuttuğumuz bu kabus kimin?

kim aynada ki, neresi sahne, dünya neresi? peki kimim ben, bu ayna kimin?