Artık sessizliğe gömülü bir hayatın tam ortasındasız. Işıklar insanlığı terbiye etmek istercesine yanmaya devam ediyor. Bu zorlu süreçte her türlü insani eleştiriye tahammülümüz olması gerektiği inancındayım. Biz hangi ara ''dünyanın içine ettik'' sorusu kulaklara küpe. Ağızlarda ciklete dönmüş korku nakaratları ''evde kal'' iyi de nereye kadar?
Artık umut değil gerçek yaklaşımlara bakmak zorundayız. Gerekli önlemler bilimin, hükümetlerin şeffaflığından geçer. Temennide bulunmak istemem ama dünya tarihine baktıkça Devlet kurumlarının olası felaketlerde ne kadar da sahipsiz, ve de biçare olduklarını görüyorum. Sayısız örnekler var. Bunlarla kafayı şişirmeyelim.
Her neyse... Fotoğraf güzel, bu aralar dünya berbat bir yer.